Iedereen loopt te stralen zodra de zon zich laat zien. De korte broeken worden uit de kast getrokken, mensen slepen tuinsets naar buiten, de ijscoman draait overuren en barbecuegeuren hangen overal. En ik? Ik trek de gordijnen nog iets verder dicht en wacht. Wacht tot het voorbij is. Tot de eerste regendruppels weer vallen, tot ik mijn dikke trui aan kan zonder vreemd aangekeken te worden. Tot het weer normaal wordt. Ik ben Cora, 43 jaar, en ik haat de zomer.
Ja, ik weet dat het een onpopulaire mening is. Je mag tegenwoordig van alles vinden, maar als je zegt dat je niet van zon houdt, kijken mensen je aan alsof je net hebt bekend dat je puppy’s eet. Toch is het zo. “De zomer is voor mij een hel,” zeg ik zonder overdrijven. “Zodra de temperatuur boven de 22 graden komt, begint mijn humeur te zakken.”
Ik ben geen fan van zwetende bovenlippen, plakkende stoelen of knellende kleding. En nee, ik hoef geen sangria op een terras met 35 graden. Geef mij maar een mok dampende thee, een wollen vest en regen die zachtjes tegen het raam tikt. Ik voel me pas op mijn plek als anderen klagen dat het koud is.
Gordijnen dicht en ventilator aan
Op warme dagen probeer ik mijn huis zo koel mogelijk te houden. “Mijn beste vrienden in de zomer zijn mijn ventilator en verduisterende gordijnen,” zeg ik lachend. Niet dat ik er echt om kan lachen, want zodra het kwik stijgt, voel ik me ongemakkelijk. Mijn energie verdwijnt, mijn huid brandt als ik vijf minuten buiten ben en mijn hoofd bonkt van de hitte. Ik zie mensen joggen in de volle zon en denk: waarom zou je dat jezelf aandoen?
En het is niet alleen de temperatuur. Het sociale aspect van de zomer maakt het nog erger. Alles moet ineens buiten. Borrels in het park, picknicks, tuinfeestjes. En ik, de introverte winterliefhebber, wil gewoon met rust gelaten worden. “In de winter verwacht niemand dat je gezellig buiten gaat zitten. In de zomer lijkt het bijna verplicht.”
Vakanties naar kou
Op vakantie gaan is voor mij geen ontsnapping aan het warme weer, maar een kans om eraan te ontkomen. Terwijl de rest van Nederland massaal richting Zuid-Frankrijk of Spanje trekt, boek ik met liefde een ticket naar Schotland, Noorwegen of IJsland. “Als de temperatuur daar boven de twintig graden komt, klagen ze dat het heet is. Heerlijk!”
Een van mijn beste vakanties ooit was een week Lapland in februari. Sneeuw tot aan mijn knieën, bevroren wimpers, en ik heb zelden zo gelukkig in de kou gestaan. Mijn vrienden verklaren me voor gek, maar dat is prima. Zij mogen zweten in hun all-inclusive resort. Ik zit liever met een rendierwollen muts bij een open haard.
Warmte maakt me sloom
Ik functioneer gewoon niet in de zomer. Alles gaat trager. Mijn concentratie is weg, mijn nachtrust is slecht en mijn huid is constant geïrriteerd. “Het lijkt wel alsof mijn lichaam gewoon weigert mee te doen als het warm is,” vertel ik. Mensen zeggen dan dat ik moet genieten van de lange avonden, van het buiten zijn en de vitamine D. Maar ik voel me alleen maar uitgeput.
En dan hebben we het nog niet gehad over al die geluiden. Zomer betekent ook: blèrende kinderen tot laat in de avond, buren met een nieuwe speaker en muggen die mijn slaapkamer in weten te komen ondanks hordeuren. In de winter is er rust. Demping. Je hoort de wereld ademen in plaats van schreeuwen.
Geef mij maar kou
Ik kijk nu al uit naar het moment dat ik mijn dikke jas weer aan mag trekken. Dat ik zonder zweetplekken boodschappen kan doen. Dat de eerste herfststorm raast en ik met een dekentje op de bank kruip met een kop soep. “De kou maakt me gelukkig. De zomer vreet aan me.”
Is het erg om anders te zijn? Misschien. Maar ik ben er inmiddels oké mee. Niet iedereen hoeft van de zon te houden. Laat mij maar rustig binnen zitten terwijl de rest van Nederland smeert en zweet. Ik tel de dagen af tot het weer vriest. Want pas dan komt mijn energie terug. Dan leef ik weer echt. Tot die tijd? Ventilator op stand drie. Gordijnen dicht. En vooral hopen dat het snel herfst wordt.
