Ze zegt het met zo’n blik die ik inmiddels maar al te goed ken: serieus, hoopvol, een tikkeltje dramatisch. “Mam, ik wil voor mijn verjaardag een iPhone.” Ze wordt volgende maand negen. Negen. En ik weet dat ik nu officieel die moeder ben die zich oud begint te voelen, maar ergens knaagt het aan me: Wanneer is dit normaal geworden?
Meghan is een heerlijk kind. Slim, gevoelig, en vaak verrassend wijs voor haar leeftijd. Maar dit… dit is gewoon groepsdruk in z’n vroegste vorm. “Iedereen heeft er al een,” roept ze dan. En eerlijk is eerlijk, als ik op het schoolplein om me heen kijk, zie ik inderdaad steeds meer kinderen met een smartphone in hun hand. Sommige kinderen zijn net acht. Sommigen jonger.
Ik snap ergens wel waar het vandaan komt. Ze wil erbij horen. Appjes sturen naar vriendinnen. Een eigen TikTok-account. Videobellen met oma. Maar aan de andere kant: waarvoor heeft een kind van negen nou écht een smartphone nodig? Ze heeft een tablet thuis. Ze wordt elke dag netjes naar school gebracht en ook weer opgehaald. Ze hoeft niet zelfstandig te reizen of iets in haar eentje te regelen.
Mijn partner en ik hadden eigenlijk een duidelijke afspraak: bij de overstap naar de middelbare school krijgt ze een telefoon. Dat leek ons een mooi moment. Meer zelfstandigheid, meer verantwoordelijkheid, meer reden om bereikbaar te zijn.
Maar nu begint alles te schuiven. Want als zij straks de enige is zonder telefoon, sluit ze dan buiten? Wordt ze dan dat ene kind dat niet mee kan doen met de groepsapp of de video’s die ze op het schoolplein bespreken?
Ik wil haar beschermen, niet achterlaten. Maar ik wil haar ook niet te vroeg blootstellen aan alles wat online gebeurt. Want laten we eerlijk zijn: een smartphone is geen speelgoed. Het is een portaal naar de hele wereld. Naar dingen die zelfs volwassenen soms niet aankunnen.
Dus nu twijfel ik. Geef ik toe, met duidelijke afspraken en ouderlijk toezicht? Of blijf ik bij ons oorspronkelijke plan en hoop ik dat het niet te veel invloed heeft op haar sociale leven?
Ik weet het oprecht even niet. Het lijkt zo’n kleine beslissing, maar het voelt als een enorme stap. Dus, andere ouders: hoe doen jullie dit? Wanneer geef je een kind een smartphone — en hoe zorg je dat je er geen spijt van krijgt?
