Louis van Gaal vertelt dat hij zich na jaren van behandelingen tegen prostaatkanker eindelijk beter voelt. Tijdens een boekpresentatie over oud-Ajax-speler Tijani Babangida sprak hij daar open over. Louis schreef zelf het voorwoord van het boek en verscheen daar zichtbaar ontspannen. Hij zegt dat het goed doet om weer zonder zorgen in het openbaar te zijn. Na een lange en zware periode lijkt hij zijn oude energie langzaam terug te krijgen. Het was voor hem een bijzonder moment om daar te staan, omdat hij lange tijd niet wist of dat nog zou lukken.
Hij legt uit dat het verschil met drie jaar geleden enorm is. De behandelingen en operaties hebben veel van hem gevraagd, maar het ergste lijkt voorbij. De laatste operatie was inmiddels een jaar geleden en sindsdien gaat het bergopwaarts. Louis zegt dat hij zijn lichaam eindelijk weer vertrouwt. Zijn medische waarden blijven laag, en dat is volgens hem een goed teken. Dat maakt hem optimistisch over de toekomst. Hij zegt dat hij nu echt durft te hopen dat het goed blijft gaan. Na alle zorgen en onzekerheid voelt het alsof hij weer een normaal leven kan leiden.
Terugkijken op een zware tijd
Toch wil Louis niet vergeten hoe zwaar die periode is geweest. Hij vertelt dat het niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal moeilijk was. De behandelingen veranderden zijn dagelijkse leven volledig. Hij moest leren omgaan met de beperkingen die de ziekte met zich meebracht. Tijdens een eerder gesprek in een talkshow vertelde hij dat hij na zijn operaties tijdelijk luiers moest dragen. Dat vond hij verschrikkelijk, omdat hij zichzelf altijd als een nette en verzorgde man ziet. Het raakte hem diep dat hij daar niets aan kon doen.
Om dat te verbergen droeg hij vaak donkere broeken. Hij zegt dat het niet alleen ongemakkelijk was, maar ook iets deed met zijn trots. Het voelde alsof hij niet meer de controle had over zijn eigen lichaam. Dat maakte hem onzeker en verdrietig. Hij spreekt er open over, omdat hij wil laten zien dat ook sterke mensen kwetsbaar kunnen zijn. Ziekte haalt een kant in je naar boven die je niet kent, zegt hij. Hij noemt het een periode waarin hij veel moest leren accepteren. Toch bleef hij vechten, ook toen het zwaar werd. Hij zegt dat die wilskracht hem uiteindelijk heeft geholpen om beter te worden.
Dankbaar voor zijn herstel
Nu de zwaarste behandelingen achter hem liggen, probeert Louis vooral te genieten van de kleine dingen. Hij zegt dat hij elke dag waardeert waarop hij zich goed voelt. Hij probeert zijn dagen rustig in te delen en luistert meer naar zijn lichaam dan vroeger. Waar hij vroeger altijd bezig was met werk en prestaties, kiest hij nu voor rust. Hij zegt dat hij zich bewust is van de waarde van gezondheid. Je denkt er pas echt over na als je het even kwijt bent, legt hij uit.
Hij is dankbaar voor de steun die hij heeft gekregen van zijn familie en vrienden. Tijdens de moeilijke momenten stonden ze altijd voor hem klaar. Zijn vrouw was zijn grootste steun, zegt hij, en zonder haar had hij het niet gered. Ook zijn kinderen en kleinkinderen waren belangrijk in zijn herstel. Hun liefde gaf hem de kracht om door te gaan. Louis vertelt dat hij nu meer tijd met hen wil doorbrengen. Hij wil genieten van het gewone leven, zonder stress en zonder verplichtingen. Zijn gezin stond jarenlang in de schaduw van zijn werk, en dat wil hij nu goedmaken.
Familie boven alles
Louis zegt dat zijn prioriteiten compleet zijn veranderd. Waar vroeger voetbal altijd op nummer één stond, gaat het nu vooral om zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hij vindt het fijn om gewoon opa te kunnen zijn, zonder camera’s of druk. Hij vertelt dat zijn familie veel heeft moeten opofferen. Ze moesten leven met iemand die constant onder druk stond en altijd beoordeeld werd door de buitenwereld. Dat heeft hij zich pas echt gerealiseerd tijdens zijn ziekte. Hij zag hoe belangrijk het is om aanwezig te zijn, niet alleen fysiek maar ook emotioneel.
Hij probeert nu bewust meer tijd vrij te maken voor zijn gezin. Hij geniet van simpele dingen zoals een etentje met zijn vrouw of een dagje met de kleinkinderen. Hij zegt dat hij daar vroeger te weinig aandacht voor had. Het leven draaide toen vooral om winnen, presteren en leidinggeven. Nu draait het om verbinding, rust en dankbaarheid. Hij vindt dat een mooie verandering. Ziekte heeft hem doen inzien wat echt belangrijk is. Hij zegt dat hij geen spijt heeft, maar wel anders leeft dan vroeger.
Geen terugkeer naar het voetbal
Veel mensen vragen zich af of Louis nog ooit terugkeert als trainer. Hij laat duidelijk weten dat die tijd voorbij is. Hij voelt geen behoefte meer om weer aan het roer te staan bij een club of land. De druk die daarbij komt kijken past niet meer bij zijn leven nu. Hij wil geen dagen vol spanning, media-aandacht en kritiek meer. Hij vindt dat zijn gezondheid en familie belangrijker zijn dan nog een seizoen langs de lijn.
Hij vertelt dat hij het voetbal nog steeds volgt, maar liever als toeschouwer dan als deelnemer. Hij kijkt graag wedstrijden en praat erover met kennissen, maar zonder de verantwoordelijkheid die hij vroeger droeg. Hij zegt dat hij trots is op wat hij in zijn carrière heeft bereikt. Hij heeft alles gegeven wat hij kon en vindt het goed zo. Een nieuwe rol als adviseur of analist sluit hij niet uit, maar dan alleen als het hem plezier geeft en geen stress oplevert. Voorlopig richt hij zich vooral op genieten van het leven buiten de sportwereld. Hij zegt dat hij nu pas echt voelt hoe het is om vrij te zijn. Geen schema’s, geen deadlines, geen verwachtingen. Alleen tijd voor de mensen die er toe doen.
Louis sluit het gesprek af met een glimlach. Hij zegt dat hij niet weet wat de toekomst brengt, maar dat hij dankbaar is voor hoe het nu gaat. Hij voelt zich sterk, rustig en hoopvol. Na jaren van strijd kan hij eindelijk zeggen dat het beter gaat. En dat is, volgens hem, al een overwinning op zich.
Bron: Shownieuws
