Veel ouders herkennen het wel: je kind groeit op, gaat het huis uit en ineens hoor je nog maar weinig van ze. De appjes blijven onbeantwoord, telefoontjes worden niet opgenomen en zelfs bij familiefeesten ontbreekt je kind ineens. Je vraagt je af wat er is gebeurd en waarom jullie band niet meer is wat hij ooit was.
Volgens schrijver en familiedeskundige Ossiana Tepfenhart ontstaan grote breuken vaak uit kleine scheurtjes. Soms heb je als ouder iets gedaan met de beste bedoelingen, maar kwam het bij je kind anders over. Als je eerlijk naar jezelf durft te kijken, kun je ontdekken waar het is misgegaan en hoe je dat kunt herstellen. Hieronder lees je elf veelvoorkomende fouten die de band met je kind kunnen verzwakken.
Te streng zijn kan afstand creëren
Een beetje discipline is goed, maar te veel regels kunnen de warmte uit huis halen. Als een kind het gevoel heeft dat er meer nadruk ligt op gehoorzaamheid dan op begrip, voelt het zich snel beoordeeld. Kinderen die opgroeien met strenge regels ervaren vaak weinig veiligheid en hebben moeite om zich open te stellen. Die afstand verdwijnt niet zomaar als ze volwassen zijn.
Een kind dat voortdurend bang is om iets fout te doen, leert niet vertrouwen op zichzelf, maar op het vermijden van straf. Dat zorgt later voor terughoudendheid en wantrouwen, ook tegenover de ouder.
Grapjes die eigenlijk pijn doen
Een grapje op zijn tijd kan geen kwaad, maar sommige “grapjes” zijn eigenlijk steken onder water. Als je regelmatig lacht om je kind in plaats van met je kind, kan dat veel schade aanrichten. Wat voor jou luchtig bedoeld was, kan voor hen kwetsend zijn geweest.
Kinderen onthouden die momenten. Als jij ze vaak voor gek zette of kleineerde, voelen ze zich niet serieus genomen. En dan is het niet vreemd dat ze later afstand nemen.
Blijven in een ongezonde relatie
Veel ouders blijven bij een partner om de kinderen te beschermen. Maar kinderen voelen juist haarfijn aan wanneer er spanning of verdriet in huis hangt. Door te blijven in een giftige relatie leren kinderen dat liefde gelijkstaat aan pijn of onrust.
Ze groeien op met het idee dat ruzie normaal is en dat stilte veiliger is dan eerlijkheid. Voor jou leek het misschien een opoffering, maar voor hen voelde het als een gebrek aan veiligheid. Dat gevoel blijft vaak hangen, ook als ze volwassen zijn.
Te weinig aandacht voor hun gevoelens
Sommige ouders zijn druk, afgeleid of hebben zelf veel aan hun hoofd. Daardoor kan een kind zich ongezien of ongehoord voelen. Als een kind altijd het gevoel had dat er geen ruimte was voor zijn emoties, neemt het dat mee.
Misschien dacht je dat je genoeg liefde gaf, maar als zij dat anders ervoeren, is dat wat telt. Een kind dat zich niet gezien voelt, trekt zich terug. Eerst in woorden, daarna in gedrag.
Niet echt luisteren
Even snel antwoorden terwijl je ondertussen met je telefoon bezig bent, lijkt onschuldig. Maar voor je kind voelt het als onverschilligheid. Wanneer dat vaak gebeurt, leert een kind dat het niet de moeite waard is om te delen.
En als ze volwassen worden, verandert dat niet vanzelf. Ze zullen minder vaak bellen, minder vaak langskomen en steeds meer afstand houden.
Te veel vragen, te weinig geven
Als je steeds hulp vraagt van je kind — een ritje hier, wat geld daar — kan het voelen alsof de relatie niet in balans is. Ouders bedoelen het meestal niet verkeerd, maar volwassen kinderen willen geen verlengstuk van hun ouder zijn.
Als jouw contact met hen vooral om praktische hulp draait, verdwijnt de warmte. De telefoon blijft dan stil omdat ze zich gebruikt voelen.
Te veel druk of schuldgevoel
Ouders kunnen soms te aanhankelijk worden zonder dat ze het doorhebben. Als je telkens zegt dat je kind nooit meer langskomt of je eenzaam voelt, geef je ze schuldgevoel in plaats van ruimte.
Kinderen willen graag liefde voelen, maar niet het gevoel krijgen dat ze verantwoordelijk zijn voor jouw geluk. Als je dat te veel doet, duw je ze onbedoeld juist verder weg.
Discussies over meningen en politiek
Veel volwassenen herkennen dit: elke familiebijeenkomst verandert in een discussie over geld, werk of politiek. Wanneer een ouder steeds zijn mening oplegt en weinig luistert, voelt een kind zich niet gerespecteerd.
Ze hebben dan minder zin om langs te komen, uit angst dat elk gesprek weer eindigt in een woordenwisseling. Soms is zwijgen beter dan gelijk krijgen.
Hun dromen niet respecteren
Je wilt het beste voor je kind, maar soms verwar je dat met wat jij belangrijk vindt. Ouders die hun eigen dromen op hun kinderen projecteren, maken het moeilijk voor hen om zichzelf te zijn.
Of het nu gaat om een studie, carrière of hobby — als jouw trots afhangt van hun keuzes, voelen ze dat. En dat maakt dat ze zich nooit goed genoeg voelen.
Geen echte acceptatie
Kinderen willen vooral één ding: gezien en geaccepteerd worden zoals ze zijn. Als jij vaak kritiek hebt op hun uiterlijk, partner of levensstijl, horen ze vooral dat ze niet voldoen aan jouw verwachtingen.
Zelfs goedbedoeld advies kan overkomen als afwijzing. En niemand wil tijd doorbrengen met iemand die je steeds probeert te veranderen.
De weg naar herstel
Iedere ouder maakt fouten. Niemand weet precies wat goed is. Belangrijk is dat je durft toe te geven dat sommige dingen niet goed zijn gegaan. Grote afstand begint vaak met kleine misverstanden die te lang zijn blijven liggen.
Herstel begint met eerlijkheid. Luister zonder jezelf te verdedigen, vraag wat je beter kunt doen en geef toe als je pijn hebt veroorzaakt. Een simpele “Het spijt me, ik zie nu wat ik toen niet zag” kan meer goedmaken dan je denkt.
Ouder-kindrelaties zijn sterk, maar ook kwetsbaar. Zelfs als er jaren zijn verstreken, kun je de verbinding herstellen. Het vraagt tijd, nederigheid en liefde — maar het is nooit te laat om opnieuw te beginnen.
Bron: KEK Mama
