De oud-sprinter Michel heeft een zware tijd achter de rug. Twee jaar geleden kreeg hij te horen dat hij een brughoektumor had, een goedaardig gezwel in zijn hoofd dat langzaam groter werd. Inmiddels was de tumor zo gegroeid dat een operatie onvermijdelijk was geworden. Via Instagram vertelt Michel openhartig over dit moeilijke traject, de spanningen rond de operatie en hoe hij zich nu voelt.
Een moeilijke diagnose
Twee jaar geleden kreeg Michel de schokkende diagnose: een brughoektumor. Zo’n tumor bevindt zich vlakbij de hersenstam en kan onder andere invloed hebben op het gehoor en evenwicht. In eerste instantie besloot hij, samen met zijn artsen, om het proces goed in de gaten te houden. Hij koos voor de strategie die bekendstaat als ‘scan & wait’, waarbij regelmatig wordt gecontroleerd of de tumor groeit.
Michel vertelt dat de tumor toen al vrij groot was, maar dat opereren destijds nog niet direct nodig was. De andere mogelijkheid was bestraling, maar dat was risicovol. De tumor was namelijk al aan de grote kant, en bestralen kon extra zwelling veroorzaken. Dat zou juist meer problemen geven. Daarom besloten de artsen en Michel af te wachten zolang de situatie stabiel bleef.
De tumor bleef groeien
Een tijdlang leek dat goed te gaan. Michel voelde zich fit, sportte nog regelmatig en probeerde zijn leven zo normaal mogelijk voort te zetten. Toch veranderde dat langzaam. In augustus kreeg hij tijdens een controle te horen dat de tumor was gegroeid. Op de scan was te zien dat het gezwel inmiddels ongeveer drie centimeter in doorsnee was.
Hoewel hij zich lichamelijk goed voelde, merkte Michel dat zijn gehoor aan één kant steeds slechter werd. “Ik voelde me superfit, maar ik hoorde steeds minder aan mijn rechterkant,” schrijft hij op Instagram. Dat was het moment waarop duidelijk werd dat opereren niet langer uitgesteld kon worden.
Dit bericht op Instagram bekijken
De operatie
Afgelopen vrijdag vond de ingreep plaats. Michel beschrijft het moment van wakker worden als een van de spannendste ervaringen uit zijn leven. “Een van de engste gevoelens die er zijn: wakker worden uit narcose, zonder te weten wat je nog kunt,” schrijft hij. De artsen hadden hem van tevoren al voorbereid op mogelijk gehoorverlies. En inderdaad: toen hij bij bewustzijn kwam, merkte hij dat hij aan één kant niets meer hoorde.
Toch noemt hij de operatie een succes. De artsen konden de tumor verwijderen zonder complicaties. Na één nacht op de intensive care en twee nachten op de verpleegafdeling mocht hij alweer naar huis. De revalidatie kost tijd, want zijn evenwicht is nog niet volledig hersteld. “Snelle bewegingen en drukte kosten veel energie,” vertelt hij, maar hij blijft positief over zijn herstel.
Leven met nieuwe beperkingen
Thuis wordt Michel liefdevol opgevangen door zijn vrouw, familie en vrienden. Hij zegt dankbaar te zijn voor de steun en de zorg die hij krijgt. Tegelijkertijd beseft hij dat zijn leven nooit meer helemaal hetzelfde zal zijn. Doof aan één kant, en onzeker over wat de toekomst brengt, probeert hij te wennen aan zijn nieuwe situatie.
Een van de dingen waar hij zich zorgen over maakt, is zijn vermogen om te zingen. Michel deed eerder mee aan het programma Stars On Stage, waarin hij zijn zangtalent liet zien. Nu weet hij niet of dat nog mogelijk zal zijn. Toch probeert hij hoopvol te blijven en te focussen op wat wél kan.
Hij benadrukt dat hij zich niet wil laten tegenhouden door angst of verdriet. “Ik ben blij dat ik nog leef en dat ik weer thuis ben,” schrijft hij. “Soms moet je accepteren dat dingen niet meer worden zoals ze waren, en proberen er het beste van te maken.”
Dankbaarheid en levenslessen
Michel gebruikt zijn bericht op Instagram niet alleen om zijn verhaal te delen, maar ook om anderen te inspireren. Hij schrijft dat hij zich volledig heeft overgegeven aan de medici en hun kennis. Dat vertrouwen was voor hem cruciaal tijdens het proces. “Soms moet je het loslaten en erop vertrouwen dat je in goede handen bent,” zegt hij.
Daarnaast benadrukt hij hoe belangrijk het is om dankbaar te zijn voor wat je hebt. Zijn boodschap is eenvoudig maar krachtig: “Pluk de dag.” Na alles wat hij heeft meegemaakt, beseft hij meer dan ooit hoe kwetsbaar het leven is.
Hij vertelt dat kleine dingen nu een grotere betekenis hebben gekregen. Een kop koffie in de ochtend, een wandeling in de zon, een goed gesprek – het zijn momenten die hij vroeger vanzelfsprekend vond, maar nu met meer aandacht beleeft. “Je beseft pas hoe waardevol iets is als het zomaar anders kan worden,” schrijft hij.
Voorzichtig herstel
Hoewel de operatie achter de rug is, moet Michel nog herstellen. Zijn evenwichtsgevoel is aangetast, waardoor simpele dingen zoals snel draaien of bukken lastig zijn. Toch probeert hij elke dag kleine stappen te zetten. Rust nemen, bewegen op zijn eigen tempo en goed luisteren naar zijn lichaam zijn nu zijn belangrijkste doelen.
Hij zegt dat het moeilijkste niet alleen het fysieke herstel is, maar ook het mentaal verwerken van alles wat is gebeurd. “Je moet leren omgaan met je nieuwe grenzen,” schrijft hij. “Maar ik voel me gezegend dat ik deze tweede kans heb gekregen.”
Hoop voor de toekomst
Michel is optimistisch over de toekomst, al weet hij dat het nog een lange weg is. Zijn verhaal is een herinnering dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Door zijn openheid hoopt hij anderen aan te moedigen om beter voor zichzelf te zorgen en signalen van hun lichaam serieus te nemen.
Tot slot bedankt hij iedereen die hem gesteund heeft in deze moeilijke periode. De vele berichten van steun en liefde deden hem goed, schrijft hij. “Ik ben diep geraakt door alle reacties. Het helpt echt om te weten dat zoveel mensen met je meeleven.”
Zijn afsluitende woorden zijn krachtig in hun eenvoud: “Pluk de dag, want je weet nooit wat morgen brengt.” Daarmee vat Michel zijn nieuwe levenshouding perfect samen – dankbaar, nuchter en met de blik vooruit.
Bron: Story
