Rossana Kluivert heeft een openhartig gesprek gevoerd over haar huidige leven zonder haar man Patrick aan haar zijde. De twee wonen momenteel op verschillende continenten vanwege hun drukke carrières. Patrick is sinds kort bondscoach van het Indonesische nationale voetbalteam, terwijl Rossana in Barcelona woont om hun zoon Shane te ondersteunen, die voetbalt bij FC Barcelona. In een interview met het tijdschrift Party vertelt ze eerlijk hoe zwaar de afstand soms is en hoe ze probeert haar gezin zo goed mogelijk in balans te houden.
Voor Rossana was de keuze om in Spanje te blijven geen makkelijke, maar wel een bewuste. Ze wil haar zoon niet alleen laten, vooral niet in deze belangrijke fase van zijn jonge voetbalcarrière. “Ik vind het ongezellig als Shane helemaal alleen in Barcelona is,” legt ze uit. Ze voelt het als haar verantwoordelijkheid om hem te begeleiden en hem te steunen, juist nu hij zich op het hoogste niveau probeert te ontwikkelen.
Een bewuste keuze voor het gezin
Rossana vertelt dat ze in Amsterdam haar familie altijd dichtbij had. Daar kon ze makkelijk even bij haar ouders of vrienden langs, iets wat in Barcelona anders is. “In Nederland zijn opa’s, oma’s en neefjes en nichtjes vlakbij. Hier in Spanje missen we dat. Daarom voelt het anders om hier te blijven,” zegt ze. Toch weet ze dat dit nu de juiste plek is voor Shane en dat haar aanwezigheid belangrijk voor hem is.
Patrick begrijpt haar keuze, maar hun situatie brengt wel afstand met zich mee. Hij is de komende twee jaar in Indonesië, waar hij zich volledig richt op zijn werk. De druk van zijn functie als bondscoach is groot, en dat betekent dat hij weinig tijd heeft voor andere dingen. Rossana zegt daarover: “Hij heeft altijd zijn hoofd bij het werk. Zelfs als ik hem belde, nam hij vaak niet op. Dan zat hij weer in een vergadering of was bezig met het team.”
Focus op het werk versus gemis thuis
Patrick zelf bekijkt de situatie op een praktische manier. Voor hem is zijn werk de centrale focus van dit moment. “Missen is een groot woord,” zegt hij nuchter. “Natuurlijk denk ik aan mijn vrouw en kinderen, maar ik moet hier honderd procent geconcentreerd zijn.” Volgens hem helpen zijn stafleden en de dagelijkse werkzaamheden om de leegte te vullen.
Voor Rossana ligt dat anders. Zij ervaart de stilte thuis als zwaarder. “Ik mis hem meer dan hij mij,” geeft ze eerlijk toe. Terwijl Patrick zich volledig stort op zijn werk, merkt zij juist hoe leeg het huis soms kan aanvoelen. Ze beschrijft dat gevoel met een mengeling van begrip en verdriet. “Ik snap dat zijn werk belangrijk is, maar soms wil je gewoon even iemand om mee te praten.”
Ze vertelt dat zijn werkschema extreem druk is, met lange dagen vol trainingen, teamvergaderingen en reizen. “Zelfs ’s avonds laat zit hij nog met zijn staf te overleggen,” legt ze uit. Door het tijdsverschil tussen Europa en Azië wordt het nog moeilijker om contact te houden. “Als ik wakker ben, slaapt hij vaak, en als hij vrij is, lig ik al in bed,” zegt ze met een glimlach.
De kracht van moederliefde
Ondanks het gemis probeert Rossana positief te blijven en zich te richten op haar zoon Shane. Hij speelt bij de jeugd van FC Barcelona, en dat betekent dat er veel van hem wordt gevraagd. “Ik ben trots op hem,” zegt ze. “Hij werkt keihard en heeft grote dromen. Daarom wil ik hem bijstaan, zeker nu hij nog jong is.”
Ze vertelt dat ze hun huis in Barcelona probeert te vullen met warmte en gezelligheid, ook al is Patrick er niet. “Ik wil dat Shane zich gesteund voelt. Hij moet weten dat hij altijd op mij kan rekenen, wat er ook gebeurt.” Rossana benadrukt dat moeder zijn haar belangrijkste rol blijft, hoe moeilijk de omstandigheden soms ook zijn.
De afstand tot haar man voelt ze elke dag, maar ze probeert haar leven gestructureerd te houden. Ze plant haar dagen rond Shane’s trainingen en wedstrijden, maar zorgt ook dat ze tijd neemt voor zichzelf. “Het is belangrijk om sterk te blijven,” zegt ze. “Als ik instort, help ik niemand.”
Hoop op een gezamenlijke toekomst
Het leven op afstand vraagt veel geduld en begrip. Rossana en Patrick proberen hun relatie sterk te houden door regelmatig te bellen en elkaar updates te geven. Toch is het niet altijd makkelijk. “Er zijn dagen dat ik hem het liefst naast me zou willen hebben,” zegt Rossana. “Gewoon even samen eten of een film kijken. Kleine dingen die je normaal vanzelfsprekend vindt.”
Patrick lijkt daar iets nuchterder in te staan. Zijn focus ligt volledig op het Indonesische elftal, maar hij beseft dat de afstand een uitdaging is. “We weten dat dit tijdelijk is,” zegt hij. “Als je zo’n kans krijgt, moet je die pakken, maar ik kijk ernaar uit om weer samen te zijn.”
Rossana begrijpt dat, maar ze voelt de leegte sterker. “Voor mij is het anders,” vertelt ze. “Ik leef meer in het moment, en als hij er niet is, voel ik dat meteen. Hij is bezig met zijn droom, en ik ben trots op hem, maar soms voelt het alsof ik hem meer mis dan hij mij.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. Ze kijkt uit naar de momenten dat ze elkaar weer zien. “We proberen elkaar zoveel mogelijk op te zoeken, al is het maar even. Dat maakt alles dragelijker.”
Een gezin dat blijft vechten voor balans
Voor de familie Kluivert is dit een periode van aanpassing. Ze leven letterlijk in twee werelden, maar proberen hun band sterk te houden. Rossana benadrukt dat liefde niet altijd betekent dat je fysiek bij elkaar bent. “Echte liefde betekent ook ruimte geven,” zegt ze. “We hebben vertrouwen in elkaar, en dat houdt ons overeind.”
Ze weet dat de komende jaren zwaar worden, maar ze ziet het ook als een kans om te groeien — als moeder, als partner en als mens. “Soms is afstand nodig om te beseffen wat echt belangrijk is,” zegt ze. “En voor mij zijn dat mijn gezin en hun geluk.”
Ondanks de duizenden kilometers tussen Barcelona en Indonesië blijft de liefde voelbaar. Rossana en Patrick gaan elk hun eigen pad, maar delen hetzelfde doel: een gelukkig gezin en een toekomst waarin ze weer samen kunnen zijn. Rossana vat het mooi samen: “Ik mis hem elke dag, maar ik weet dat dit niet voor altijd is. We komen hier samen sterker uit.”
