Jarenlang was Catherine Keyl een vaste waarde op de Nederlandse televisie. Nu, op 78-jarige leeftijd, laat ze zich van een andere kant zien. In een openhartig gesprek deelt ze haar gedachten over ouder worden, het verlies van haar zusje en de dood die steeds vaker op haar pad komt. Haar verhaal is persoonlijk, maar ook herkenbaar voor veel mensen die ouder worden en geliefden moeten missen.
Vier weken geleden moest Catherine afscheid nemen van haar jongere zus Marjolijn. Zij overleed aan een ongeneeslijke ziekte. Het afscheid kwam niet onverwacht, maar dat maakte het verdriet niet minder zwaar. In de laatste weken voor het overlijden spraken de zussen veel met elkaar. Ze bespraken oude onderwerpen en legden onuitgesproken zaken op tafel. “We hebben alles kunnen uitspreken wat nog tussen ons in stond. Dat luchtte op,” vertelt Catherine. Ondanks het verlies gaf dat haar rust en een gevoel van afronding.
Familie betekent nu alles
Catherine heeft in haar leven al meerdere dierbaren moeten loslaten. Eerder verloor ze haar ouders en haar andere zus. Die ervaringen hebben haar geleerd hoe belangrijk het is om contact te houden met de mensen die je nog wel hebt. “Mijn neef, nicht en hun kinderen, dat is nu mijn familie,” zegt ze. Ze is net bij hen op bezoek geweest en vindt veel steun in die warme band. Die verbondenheid is op deze leeftijd belangrijker dan ooit. Het geeft haar troost en een gevoel van thuishoren.
Hoewel Catherine lichamelijk nog prima functioneert, is ze zich bewust van haar leeftijd. “Ik weet heel goed dat ik geen twintig meer ben,” zegt ze zonder aarzeling. In haar omgeving zijn er steeds vaker overlijdens te betreuren. Ze noemt moeiteloos namen op van mensen die de afgelopen tijd zijn overleden. “En dat zijn dan mensen die twintig jaar jonger zijn dan ik. Dan denk je toch: ik ben binnenkort aan de beurt.” Ze zegt het niet somber, maar nuchter. Voor haar is het simpelweg een realiteit die erbij hoort.
De dood is geen onbekend of eng onderwerp voor Catherine. Ze ziet het als iets dat bij het leven hoort. Geen schrikbeeld, maar een vaste gedachte in haar dagelijks leven. De wetenschap dat het zomaar afgelopen kan zijn, geeft haar soms zelfs rust.
Twijfel of tachtig haalbaar is
Catherine denkt vaak na over haar leeftijd. “Over een jaar ben ik tachtig, als ik dat haal tenminste,” zegt ze met een glimlach. Maar achter die glimlach zit een serieuze gedachte. Ze heeft van dichtbij meegemaakt hoe snel het kan gaan. “Bij mijn zusje was het ook ineens afgelopen,” vertelt ze. Dat besef laat haar niet meer los. Ze weet dat het zomaar voorbij kan zijn. Toch probeert ze daar niet voortdurend mee bezig te zijn. Ze praat erover met acceptatie en zonder angst. Dat werkt troostend, voor haarzelf én voor anderen.
In haar woorden hoor je geen paniek of verzet, maar eerder berusting. Ze wil niet doen alsof ze jong is, maar ze blijft wel positief. Ouder worden is voor haar geen last, maar een fase waar ze eerlijk in wil staan. Ze voelt dat veel mensen dat waarderen.
Af en toe nog op tv
Catherine is tegenwoordig nog maar zelden op televisie te zien. Dat vindt ze soms verwarrend. “Ik word af en toe gevraagd, maar dan weer een tijd helemaal niet. Dat snap ik niet altijd,” zegt ze. Toch zit het haar niet echt dwars. Ze voelt niet meer de behoefte om wekelijks op de buis te verschijnen. De tijd van altijd maar werken ligt achter haar. Wat ze wel mist, is regelmaat. “Ik zou het wel fijn vinden als het wat consistenter was. Maar het hoeft van mij niet meer elke week.”
Ze heeft inmiddels vrede met haar plek in het medialandschap. Haar rol is veranderd en dat accepteert ze. Ze kijkt met verbazing naar hoe snel de tijd gaat. “Ik ben zelfs ouder dan Johan Derksen,” grapt ze. Dat soort momenten herinneren haar eraan dat ze tot een generatie behoort die langzaam uit beeld verdwijnt. Veel collega’s van vroeger zijn er al niet meer. Het zet haar aan het denken over hoe snel het leven gaat.
Sterk blijven met een open hart
Toch laat Catherine zich niet uit het veld slaan. Ze voelt het gemis van haar zusje, maar blijft overeind. Haar nuchtere blik, gevoel voor humor en innerlijke kracht houden haar op de been. Ze draagt verdriet, maar laat het haar niet breken. Ze leeft met een open hart en laat zien dat je ook met de dood in je gedachten nog steeds volop mens kunt zijn.
Catherine’s verhaal is niet alleen dat van een bekende vrouw op leeftijd. Het is het verhaal van veel mensen die ouder worden, die afscheid moeten nemen en die zoeken naar een manier om daarmee om te gaan. Ze laat zien hoe belangrijk het is om de tijd te nemen voor gesprekken, voor afsluiting en voor familie. Ze bewijst dat je ook in kwetsbare momenten kracht kunt vinden. En dat je zelfs met de dood in je buurt, nog gelukkig kunt zijn.
Bron: Menszine
