Floortje Dessing was een tijdlang nergens te zien. In een openhartig gesprek met LINDA. vertelt ze waarom. In mei vorig jaar overleed haar vader. Kort daarna werd Floortje zelf erg ziek. Voor het eerst praat ze over deze moeilijke periode en over het grote verdriet dat ze voelde door het verlies van haar vader.
Net voor het overlijden van haar vader had Floortje nog een verre reis gepland. Toch besloot ze plotseling om die reis af te zeggen. Ze voelde diep vanbinnen dat ze niet moest gaan. Haar vader zou 95 jaar worden. Zijn gezondheid was slecht, maar hij keek ontzettend uit naar een bijzonder moment: in juli 2024 zouden hij en haar moeder zestig jaar getrouwd zijn. Een paar dagen voor zijn overlijden stelde Floortje voor om samen nog iets leuks te doen. Ze vroeg: “Pap, zullen we even op pad gaan?” Het was iets wat ze graag samen deden. Ze gingen elk jaar minstens één keer samen kamperen.
Floortjes vader werd geboren in 1929. In de jaren vlak na de oorlog was hij een van de eerste Nederlanders die ging kamperen. Voor hem was het een manier om even te ontsnappen aan de armoede. Zijn favoriete plek lag net buiten Amsterdam, in het Waterland. Eind april 2024 besloot Floortje met hem terug te gaan naar die plek.
Een laatste trip vol herinneringen
Tijdens hun trip was haar vader nog helder van geest. Hij vertelde veel over vroeger, verhalen die Floortje gelukkig heeft opgenomen. In een café waar hij als kind al kwam, aten ze appeltaart en spraken ze over het leven. “Ik ben wel moe,” zei hij, “maar ik vind het leven zo leuk, dus ik wil nog wel even blijven.” Het bleek hun laatste gezamenlijke uitje te zijn. Een paar dagen later begon zijn hart slechter te werken. En vijf dagen daarna overleed hij. Het gebeurde op Hemelvaartsdag, in alle rust en met zijn familie om hem heen.
Floortje is blij dat ze haar gevoel volgde en haar reis had afgezegd. “Als ik was gegaan, was ik nooit op tijd terug geweest.” Nu kon de hele familie erbij zijn: haar moeder, broer en twee zussen. Na zijn dood legden ze hem op zijn zij, omdat een van haar zussen had gelezen dat dit voor meer rust zorgt. Daarna legden ze hem in zijn slaapzakje. Ze bleven nog drie dagen bij hem waken. Vervolgens wikkelden ze hem in zijn tent en begroeven hem op een natuurbegraafplaats.
Een rustig afscheid zonder lijden
Voor Floortje was het verlies groot. Ze zegt dat het haar volledig uit het veld sloeg. Toch voelde het ook als iets natuurlijks. “Zoals een oud dier zich terugtrekt onder een boom om te sterven, zo ging het bij mijn vader ook.” Zijn lichaam en geest waren op. Ze konden intens afscheid nemen. En er was geen pijn of lange strijd.
Ze spreekt over de manier waarop ze rouwt als iets moois. “Ik mis hem enorm, maar ik heb vrede met hoe het ging. Meer konden we niet doen.” Haar verdriet is groot, maar ze voelt zich niet wanhopig. Ze weet dat het afscheid liefdevol en rustig was, en dat geeft haar kracht.
Na het overlijden van haar vader werd Floortje zelf ziek. Ze heeft een zeldzame vorm van endometriose. Haar gezondheid werd steeds slechter. Een CT-scan liet zien dat er iets groots bij haar lever zat. De artsen zeiden dat het er snel uit moest. “Dan stort je wereld wel even in,” vertelt ze.
Ziekte na het verlies
In deze zware tijd was ze ergens ook opgelucht dat haar vader dit niet hoefde mee te maken. Hij zou zich ontzettend zorgen hebben gemaakt. Floortje had altijd veel angst voor het moment dat haar ouders zouden sterven. “Ik dacht: als ze er niet meer zijn, ben ik geen dochter meer.” Maar nu ziet ze dat anders. Het is bijna een jaar geleden, en toch voelt het niet alsof ze haar vader helemaal kwijt is.
“Hij is er niet meer in lijf, maar in alles wat hij voor me betekende, leeft hij voort,” zegt ze. Alle herinneringen blijven bestaan. Alles wat hij haar leerde, de gesprekken die ze hadden: het blijft allemaal deel van haar leven. Dat geeft haar veel troost, ook al blijft het moeilijk om hem los te laten.
Herinneringen als houvast
Voor Floortje is het verlies van haar vader nog altijd een van de grootste mysteries van het leven. Waarom moeten we afscheid nemen van de mensen die we het liefste hebben? Toch is ze dankbaar voor hoe het ging. Ze heeft het gevoel dat het op de juiste manier gebeurde. Er was tijd voor afscheid, tijd voor liefde, en tijd om alles te zeggen wat nog gezegd moest worden.
Floortje vindt kracht in die laatste momenten. Ze weet dat ze alles heeft gedaan wat ze kon. En dat maakt haar verdriet draaglijker. Het gemis is er elke dag, maar het wordt gedragen door mooie herinneringen. Ze beseft dat het leven doorgaat, maar dat liefde altijd blijft.
Bron: Shownieuws
