Catherine Keyl maakt een verdrietige periode door. Ze is onlangs haar zusje Marjolijn verloren, die tweeënhalf jaar jonger was. Marjolijn is overleden aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. In een open gesprek met het blad Weekend vertelt Catherine hoe ze zich daarbij voelt. “Ze is vier weken geleden overleden,” zegt ze rustig. Toch is het rouwproces nog niet volledig op gang gekomen. Catherine merkt dat haar emoties vertraagd binnenkomen. “Ik voel me een beetje vreemd. Het lijkt alsof ik nog niet alles besef,” legt ze uit.
Dat vertraagde gevoel herkent ze van eerdere momenten in haar leven. Wanneer er iets heftigs gebeurt, duurt het bij haar vaak langer voordat het echt doordringt. “Bij mij lijkt er een soort vertraging te zitten,” zegt ze. Het verlies van haar zus drukt natuurlijk zwaar op haar hart, maar het komt in fases binnen. Die manier van rouwen is niet vreemd. Iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen tempo. Voor Catherine komt het echte besef dus misschien pas later.
Een bijzondere band die nu herinnering is
De band tussen Catherine en Marjolijn was sterk. Ondanks het leeftijdsverschil hadden ze veel aan elkaar. Ze deelden niet alleen hun jeugd, maar ook mooie en moeilijke momenten als volwassen vrouwen. Het verliezen van een broer of zus voelt anders dan het verliezen van iemand verder weg. Het is iemand met wie je bent opgegroeid, iemand die je leven mede vormgaf. Catherine verliest dus niet alleen haar zus, maar ook een belangrijk stuk van haar eigen verleden.
Ze heeft warme herinneringen aan Marjolijn, al is ze nu nog vooral bezig met het besef dat ze er niet meer is. Die leegte is moeilijk te bevatten. Zeker als je altijd gewend bent geweest dat iemand er gewoon was. Het contact tussen zussen is vaak uniek. Je kent elkaar door en door, met alle mooie én lastige eigenschappen. Dat maakt het gemis ook zo intens. Voor Catherine is het verlies niet zomaar iets wat je even verwerkt. Het heeft tijd nodig.
Catherine praat daar op een eerlijke en open manier over. Ze wil geen medelijden, maar deelt wel hoe ze zich voelt. “Het is nog niet helemaal binnengekomen,” vertelt ze. Juist dat maakt haar verhaal herkenbaar voor veel mensen. Verdriet laat zich niet plannen of sturen. Soms komt het pas weken of maanden later echt binnen.
Rouwen gaat niet volgens regels
Het verhaal van Catherine laat zien dat rouw bij iedereen anders werkt. Sommige mensen huilen meteen, anderen blijven weken nuchter. Voor Catherine komt het verdriet in kleine stukjes. Ze merkt dat haar lichaam en geest nog bezig zijn alles te verwerken. En dat is oké. Rouw volgt geen vaste route. Er is geen goede of foute manier om verlies te voelen.
Door open te zijn over haar gevoelens helpt Catherine ook anderen. Ze laat zien dat je je niet hoeft te schamen als je verdriet later komt. Iedereen heeft zijn eigen manier om met verlies om te gaan. Soms ben je vooral bezig met praktische zaken rond het overlijden. Pas als die rustiger worden, komt de emotie. Dat lijkt nu ook bij Catherine te gebeuren.
Ze weet dat de pijn op een dag harder zal aankomen. Maar voor nu voelt ze zich vooral verdoofd en vreemd. “Ik voel het nog niet echt zoals ik had verwacht,” zegt ze. Die eerlijkheid maakt indruk. Ze hoeft zich niet sterker voor te doen dan ze zich voelt. Het is juist mooi dat ze haar proces deelt zoals het is: eerlijk, kwetsbaar en menselijk.
Bron: Shownieuws
