Soms hoor ik mijn dochter huilen, en in plaats van dat ik naar haar toe ren, bevriest mijn hele lichaam. Het voelt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en mijn ademhaling overneemt. Mijn handen gaan trillen en ik moet mezelf eraan herinneren dat ik in het nu ben. Dit is geen moment waar ik trots op ben, maar het is de realiteit. Het huilen van Suri, mijn driejarige dochter, triggert een oud trauma waarvan ik dacht dat ik het had verwerkt.
Toen Suri een baby was, huilde ze bijna constant. Ze sliep zelden meer dan een paar uur per nacht, en die slapeloze nachten voelden eindeloos. Ik herinner me dat ik vaak alleen op de bank zat met haar, wanhopig wiegend en fluisterend: “Alsjeblieft, lieverd, ga slapen.” Maar ze ging niet slapen, en ik ook niet. Het was alsof mijn lichaam en geest langzaam uit elkaar vielen.
Toen ik uiteindelijk instortte, kreeg ik de diagnose burn-out. Mijn dagen bestonden uit een overlevingsmodus: voeding geven, verschonen, troosten, en proberen te functioneren terwijl ik nauwelijks helder kon denken. Inmiddels is Suri drie en is ze een blije, energieke peuter. Ze slaapt beter, huilt minder, en is echt mijn zonnestraal. Maar soms… soms huilt ze op een manier die me direct terugbrengt naar die uitputtende nachten.
Vorige week gebeurde het weer. Suri was gevallen en zette het op een krijsen. Het geluid raakte iets diep in mij. Mijn hart begon te bonzen, mijn ademhaling versnelde en ik voelde het alsof de kamer om me heen kleiner werd. Mijn man, Lars, zag meteen dat er iets mis was. Hij pakte Suri op en zei: “Ga even zitten, Jade. Ik heb het.”
Ik zakte op de bank en probeerde mezelf te kalmeren. “Het is nu,” fluisterde ik tegen mezelf. “Dit is nu. Ze is veilig. Jij bent veilig.”
Later die avond, toen Suri sliep, vroeg Lars: “Wat gebeurt er met je als ze zo huilt?”
Ik vertelde hem eerlijk: “Het is alsof ik weer die uitgeputte moeder ben die geen uitweg ziet. Het geluid brengt me helemaal terug.”
Lars knikte en zei: “Weet je, het is oké dat je nog steeds worstelt. Dit soort dingen verdwijnen niet zomaar.”
Hij heeft gelijk, maar het voelt alsof ik faal als moeder. Hoe kan ik de stabiele ouder zijn die Suri nodig heeft, als ik door iets eenvoudigs als huilen van slag raak?
Het is een proces, dat weet ik. Ik praat er nu over met een therapeut en leer manieren om hiermee om te gaan. Maar ik deel dit verhaal omdat ik wil dat andere ouders weten: je bent niet alleen. Trauma’s zijn complex en kunnen onverwacht naar boven komen. Het betekent niet dat je zwak bent. Het betekent dat je mens bent.
