Mijn naam is Natasja. Ik ben 34, en ik heb iets op te biechten. Misschien oordeel je meteen, maar ik hoop dat je ook een beetje begrijpt waarom ik het doe. “Ik lieg dat ik mijn pakketjes niet heb ontvangen. Werkt echt elke keer.” Ja, dat klinkt slecht. Ik weet het. Maar het is niet zo zwart-wit als het lijkt.
Het begon een paar maanden geleden. Ik zat financieel aan de grond. Rekening na rekening stapelde zich op, en mijn salaris was op voordat de maand voorbij was. Het voelde alsof ik geen kant op kon. Totdat ik het voor het eerst probeerde. Een pakketje dat ik had besteld, claimde ik niet te hebben ontvangen. Het bedrijf stuurde zonder vragen een nieuw exemplaar. Diezelfde dag verkocht ik het extra pakketje online. Het voelde bijna te makkelijk.
“Ik weet dat het eigenlijk niet kan, maar soms heb ik gewoon extra geld nodig en heb ik ook het ding wat ik bestel nodig.” Soms hou ik het extra product zelf, soms stuur ik het terug. Alles hangt af van wat ik nodig heb of hoe groot de financiële nood is. Als ik eerlijk ben, is het niet altijd puur noodzaak.
Er zit namelijk ook een andere kant aan. “Elke keer als het weer lukt, krijg ik er een kick van.” Het gevoel dat ik een systeem heb doorzien, dat ik het spel beter speel dan zij… het geeft me een soort adrenaline. Het is net alsof ik een geheim wapen heb dat niemand kent.
Maar ik weet ook dat het fout is. Bedrijven vertrouwen erop dat klanten eerlijk zijn. Ik maak misbruik van dat vertrouwen. Toch rechtvaardig ik het voor mezelf. Ze zijn groot genoeg om dit te kunnen missen, toch? Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat niemand er écht onder lijdt.
Elke keer als ik het doe, neem ik me voor dat het de laatste keer is. Maar dan komt er weer een maand waarin de rekeningen blijven komen of ik iets zie dat ik nodig heb, maar niet kan betalen. Ik weet dat ik op een dunne lijn loop. Misschien wordt het op een dag ontdekt. Misschien niet. Tot die tijd blijf ik dit gevaarlijke spel spelen, balancerend tussen schuldgevoel en die korte kick van overwinning.
