Het begon met kleine pauzes. Een weekend zonder nieuws, een vakantie waarin ik de radio uit liet. Maar langzaam veranderde dat. Nu negeer ik het compleet. Soms denk ik: “Dan ben ik maar een nieuwsmijder. Ik word er gewoon ontzettend depressief van.” En blijkbaar ben ik niet de enige.
Ik las laatst dat steeds meer mensen hetzelfde doen. Volgens het Rode Kruis slaat bijna de helft van de mensen nieuws over rampen en conflicten over. Het Commissariaat voor de Media schreef zelfs dat het percentage nieuwsmijders in Nederland is verdubbeld sinds 2017. Ik vraag me af: zijn die mensen zoals ik? Of doen ze het om andere redenen?
Onderzoekers zeggen dat er verschillende groepen nieuwsmijders zijn. Sommige mensen mijden het tijdelijk, bijvoorbeeld omdat ze even druk zijn. Anderen, zoals ik, vinden de wereld gewoon te zwaar om constant onder ogen te zien. Weer anderen begrijpen het nieuws niet of voelen zich er niet door aangesproken. En dan is er een kleine groep die de media wantrouwt. Ik herken mezelf het meest in die tweede groep.
Maar ik vraag me af: ben ik echt de enige die zich zo machteloos voelt? Ik voel me schuldig dat ik mijn hoofd afwend, terwijl er zoveel gebeurt in de wereld. Tegelijkertijd weet ik niet hoe ik anders met al die informatie om moet gaan. Zoals iemand in dat artikel zei: “Wie weet van het leed, komt eerder in actie.” Maar wat als dat weten je helemaal verlamt?
Daarom schrijf ik dit. Zijn er anderen zoals ik? Mensen die hun best doen om het vol te houden, maar toch struikelen over al die narigheid? Hoe gaan jullie daarmee om? Laat je iets van je horen? Misschien kunnen we elkaar helpen. Want eerlijk gezegd, ik weet het even niet meer.
