Ik had mijn vlucht naar Australië binnen een uur geboekt. Niet omdat ik zo’n reislustig type ben, maar omdat ik een uitweg nodig had. Terwijl iedereen enthousiast reageerde op de bruiloft van Bente en Max, voelde ik een knoop in mijn maag. Ik wist dat ik niet naar die bruiloft kon gaan. Het idee alleen al maakte me misselijk.
Bente heeft alles. Letterlijk alles. Een geweldige carrière, een schattig huis met een tuin vol bloemen, en nu ook Max. De Max met wie ik ben opgegroeid. De Max die ik altijd wel iets meer dan een vriend vond, ook al durfde ik dat nooit hardop te zeggen. En nu gaat hij trouwen met haar. “Zij heeft alles, ik heb helemaal niets,” herhaal ik in mijn hoofd, keer op keer.
Ik word overal gezien als de matchmaker van het perfecte koppel. Het was immers mijn verjaardag waar ik ze aan elkaar voorstelde. Ik hoor het mensen nog zeggen: “Jamie, zonder jou waren Bente en Max nooit samen geweest!” Het is bedoeld als een compliment, maar het voelt als een trap in mijn buik. Ik kan ondertussen wel janken.
De waarheid is dat ik Max nooit had moeten voorstellen. Die avond, terwijl ik Bente aanspoorde om met hem te praten, voelde ik al dat steekje van jaloezie. Maar toen was het nog klein, onschuldig misschien. Nu? Nu is het allesoverheersend.
Hoe moest ik een hele dag doorkomen op hun bruiloft? Hoe kon ik als een blije vriendin toekijken hoe zij elkaar eeuwige trouw beloofden, terwijl ik me zo voelde? “Ik kan toch niet de hele dag als een blije vriendin voor het koppel spelen, als ik me helemaal niet zo voel,” dacht ik elke keer als ik erover nadacht. Dus boekte ik die reis.
De smoes die ik gebruikt heb om niet te hoeven komen en waarom ik deze reis net rond die periode moest boeken? Dat het de mooiste tijd is om door Australië te reizen. Iedereen knikte begrijpend, alsof het een geweldige kans was die ik niet kon laten schieten. Maar de waarheid is dat het me niet eens uitmaakt hoe Australië eruitziet. Het gaat erom dat ik niet hoef toe te kijken hoe zij krijgen wat ik altijd al wilde.
Misschien is het kinderachtig, misschien zelfs egoïstisch. Maar het is het enige wat ik nu kan doen om mezelf te beschermen. Terwijl ik naar mijn vlucht kijk, weet ik dat ik de afstand nodig heb. Niet alleen van hun bruiloft, maar van alles wat zij samen hebben – en wat ik niet heb.
