Ik ben Cindy, 27 jaar oud, en ja, ik denk na over mijn uitvaart. Niet omdat ik er binnenkort klaar voor ben of iets dergelijks – dat hoop ik tenminste! Maar duurzaamheid is gewoon heel belangrijk voor me, en ik wil ook na mijn leven zo min mogelijk impact op de aarde achterlaten. Mijn uitvaart moet daarom net zo milieuvriendelijk zijn als de keuzes die ik nu dagelijks maak.
Bewuste keuzes, ook na mijn leven
Veel mensen om me heen verklaren me voor gek. “Waarom denk je daar nu al over na?” vragen ze. Maar ik vind het juist slim. Voor mij is duurzaamheid niet zomaar een modewoord, het is een manier van leven. Van de vegan keuzes die ik maak tot biologisch voedsel en de fiets boven de auto – alles draait om zo licht mogelijk leven, zonder onnodige schade achter te laten.
Het idee dat ik straks, als het tijd is, mijn laatste voetafdruk zo klein mogelijk kan houden, voelt goed. Wat ik vooral wil, is dat mijn afscheid net zo bewust en respectvol naar de natuur is als mijn leven. Geen dure, energie-intensieve kist en zeker geen bloemen die speciaal gekweekt zijn om maar even te blijven liggen en dan te verwelken. Nee, ik wil dat alles zo natuurlijk mogelijk gaat.
Liever geen kist, wel een groene rustplaats
De standaarduitvaart past gewoon niet bij mij. Zo’n zware, houten kist die in de aarde zakt – ik voel me daar niet prettig bij. Het liefst zou ik zelfs zonder kist begraven worden, gewoon in een simpele wade of in iets wat biologisch afbreekbaar is. Ik wil teruggegeven worden aan de natuur op een manier die haar niet belast. Daarom lijkt een natuurbegraafplaats me ideaal. Dat voelt alsof ik één word met de omgeving.
Ik weet dat ik hier en daar op weerstand stuit. Mijn ouders bijvoorbeeld, die nog steeds hopen dat ik ‘gewoon’ kies voor een nette begrafenis of crematie. Maar ik wil dat mijn wensen worden gerespecteerd. Voor mij gaat het om de toekomst, om de generaties die nog komen. Hoe minder impact ik na mijn dood heb, hoe beter.
Een andere kijk op een laatste afscheid
Het idee van een lange stoet van auto’s? Dat past totaal niet bij mij. Hoe mooi zou het zijn als mijn familie en vrienden gewoon op de fiets of lopend komen? Ik stel me voor dat we allemaal samen een stuk wandelen naar de plek waar ik begraven word, op een natuurbegraafplaats of een plek die tegen die tijd nóg duurzamer is. Misschien bestaat er dan wel een manier om op te lossen of te “resoneren” in de aarde zonder dat het schadelijk is.
En wat eten betreft – geen vlees, natuurlijk. Alles volledig vegan en biologisch. Dat hoort gewoon bij wie ik ben. Ik wil dat mijn uitvaart een verlengde is van de waarden waar ik voor leef. Niet omdat ik bijzonder ben, maar omdat ik geloof dat we allemaal een verschil kunnen maken, tot het einde toe.
Dus ja, ik ben nu al bezig met mijn uitvaart. Het klinkt misschien wat vreemd op mijn leeftijd, maar voor mij voelt het juist goed om hierover na te denken. Zo weet ik zeker dat ik leef én sterf op een manier die past bij hoe ik altijd heb willen leven.
