Elke ochtend stapt Hamza, mijn elfjarige zoon, vol enthousiasme op zijn fatbike om naar school te gaan. Die fiets is voor hem meer dan een vervoermiddel; het symboliseert vrijheid en zelfstandigheid. Het geeft hem een gevoel van trots, iets dat ik hem graag wilde meegeven, al vroeg dat veel inspanning van mijn kant.
Als vader in de bijstand was een fatbike een flinke investering, iets wat ik me eigenlijk niet kon veroorloven. Toch wilde ik dat Hamza die vrijheid zou ervaren. Daarom zette ik elke week wat geld opzij, en vulde ik zakken met statiegeldflesjes en blikjes die ik vond in parken en langs fietspaden. Het was zwaar werk, maar elke keer dat ik aan zijn glimlach dacht, vond ik de energie om door te gaan. Met elke munt die ik spaarde, kwam ik dichter bij mijn doel.
Toen ik genoeg had verzameld, kochten we de fatbike samen. De vreugde in zijn ogen was onbetaalbaar. Voor Hamza was het meer dan een cadeau – het was het resultaat van doorzettingsvermogen en toewijding. Hij voelde dat dit niet zomaar een fiets was, maar een symbool van zijn groei en zelfstandigheid. Nu de overheid overweegt een minimumleeftijd in te stellen voor fatbikes, voel ik echter vooral zorgen.
Hamza’s vrijheid om zelfstandig naar school te gaan, dreigt door deze mogelijke regel te verdwijnen. Als een minimumleeftijd wordt ingevoerd, kan hij niet langer fietsen en moet hij weer de bus nemen. Dat idee doet pijn. Hij geniet intens van zijn fietstocht en waardeert de zelfstandigheid die het met zich meebrengt.
Het voelt onrechtvaardig dat zijn vrijheid zomaar afgenomen kan worden. Die fiets staat voor iets veel groters; het is een les in verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid. De mogelijkheid dat deze lessen verdwijnen door een algemene regel maakt me bezorgd. Het voelt alsof er geen ruimte meer is voor individueel vertrouwen in kinderen die wél verantwoordelijkheid nemen.
Ik snap dat veiligheid belangrijk is en dat er incidenten zijn geweest met fatbikes. Maar Hamza fietst zorgvuldig. We hebben samen geoefend en hij kent de verkeersregels goed. Waarom moeten kinderen zoals hij lijden onder de fouten van anderen? Deze wet lijkt iedereen over één kam te scheren, zonder oog voor het individuele verhaal van kinderen zoals Hamza.
Voor ons gezin is die fatbike ook praktisch gezien een uitkomst. Ik heb beperkte middelen en kan hem niet elke dag met de auto naar school brengen. De bus is een optie, maar zijn fietsrit geeft hem zoveel meer plezier. Het idee dat hij straks misschien langer onderweg is, of in de regen op de bus moet wachten, voelt als een verlies. Voor ons biedt de fatbike een perfecte balans tussen veiligheid en vrijheid.
Het voelt alsof de regels steeds strenger worden, zonder ruimte voor uitzonderingen. We zouden ouders en kinderen meer vertrouwen moeten geven. Hamza heeft de verantwoordelijkheid serieus genomen en weet hoe hij veilig moet fietsen. Waarom zou hij gestraft moeten worden voor de fouten van anderen? Ik wil mijn zoon aanmoedigen om verantwoordelijkheid te nemen, maar steeds strengere regels maken dat lastig.
Als ouder wil ik mijn kinderen normen en waarden meegeven die verder gaan dan alleen maar regels. Zelfstandigheid, respect voor anderen in het verkeer en verantwoordelijkheidsgevoel zijn belangrijk. De overheid moet ouders ook in hun waarde laten en ons vertrouwen geven in onze keuzes.
De gedachte dat ik Hamza moet vertellen dat zijn vrijheid misschien wegvalt, raakt me diep. Voor hem is het fietstochtje naar school niet zomaar een rit. Het staat symbool voor zijn eigen groei en mijn doorzettingsvermogen om hem iets bijzonders te geven. Dat afnemen zou zowel hem als mij pijn doen.
Veiligheid is belangrijk, maar er zijn manieren om dit te waarborgen zonder vrijheid te ontnemen. Het gaat niet om de fiets zelf, maar om de lessen van verantwoordelijkheid, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Die waarden zouden juist gestimuleerd moeten worden, niet ontmoedigd.
De mogelijke komst van deze wet doet me beseffen dat we als samenleving misschien wel onze jeugd teveel beperken. Het is een oproep aan beleidsmakers om verder te kijken dan de regels en ruimte te bieden voor de ontwikkeling van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid bij kinderen.
Hoe denk jij over deze kwestie? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
