Het idee dat ik alleen een relatie wil met een vrouw die geen andere man heeft gehad, klinkt ouderwets, dat besef ik. Maar voor mij heeft het een diepere betekenis die verder gaat dan een verlangen naar iets speciaals. Het is een keuze die voortkomt uit mijn waarden, overtuigingen en, eerlijk gezegd, ook een zekere angst.
Ik ben iemand die van jongs af aan al anders naar relaties keek. Voor mij draait liefde om puurheid, iets wat je maar met één persoon deelt. Die wens roept vaak onbegrip op, maar ik ben bereid dat risico te nemen.
Vrienden zeggen vaak dat ik onrealistische eisen stel en dat ik zo alleen blijf. Die woorden hakken erin, vooral omdat ik weet dat ze deels gelijk hebben. De wereld is nu eenmaal anders dan ik zou willen, en ik ben niet naïef.
Toch voelt het voor mij alsof ik iets geweldigs verlies als ik toegeef aan hun adviezen. Ik ben opgegroeid in een gezin waar trouw en loyaliteit hoog in het vaandel stonden. Mijn ouders waren elkaars eerste liefde en ook meteen hun enige. Die band was zo sterk dat ik daar als kind enorm door werd geïnspireerd. Het gaf me een voorbeeld dat ik koester.
Veel mensen vinden mijn kijk op liefde misschien niet passen bij deze tijd, waarin vrijheid en ervaring vaak vooropstaan. Het lijkt wel of relaties steeds oppervlakkiger worden, alsof het normaal is dat mensen in en uit elkaar’s leven stappen.
Voor mij voelt dat als een leeg bestaan. Als ik mijn hele hart aan iemand geef, wil ik dat zij hetzelfde doet. Ik wil niet altijd vergelijken met de vorige mannen die ze had. Het idee dat ze herinneringen heeft die ik niet met haar kan delen, voelt als een barrière tussen ons. Alsof ik nooit écht dichtbij kan komen.
Ik begrijp dat dit voor anderen vreemd klinkt. We leven in een wereld waar ‘leven en laten leven’ het motto is en waarin iedereen zijn eigen keuzes maakt. Maar waarom zou ik mijn eigen waarde hierin niet mogen behouden?
Voor mij voelt het niet alsof ik iemand beperk of controleer; het is simpelweg een wens. Het is mijn hoop dat er iemand is die er net zo over denkt als ik, die dezelfde onschuld en exclusiviteit wil ervaren. Natuurlijk is dat een zeldzame wens, maar ik geloof dat het mogelijk is.
Het lastige is dat ik mezelf soms afvraag of ik niet te idealistisch ben. Dat ik vastzit in een droombeeld dat niet bestaat. Toch heb ik moeite om daar afstand van te doen. Want hoe vaak ik ook probeer mezelf wijs te maken dat het allemaal niet uitmaakt, diep van binnen knaagt er iets.
Misschien ben ik bang om gekwetst te worden, bang dat ik mezelf altijd zal moeten vergelijken met iemand uit haar verleden. Of misschien wil ik gewoon niet dat zij gedeelde ervaringen heeft die ik niet met haar heb opgebouwd. Het voelt als een vorm van veiligheid voor mij.
Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: “Misschien moet ik mijn eisen loslaten.” Vooral als ik iemand ontmoet die in veel opzichten perfect voor me lijkt. Maar zodra ik weet dat ze al relaties heeft gehad, voel ik een blokkade. Het is alsof er een onzichtbare muur ontstaat, iets wat ik niet kan veranderen.
Het is niet dat ik haar beoordeel of minder respecteer, maar ik voel me simpelweg niet verbonden op de manier die ik zoek. De laatste keer dat dit gebeurde, was ik echt verliefd. Zij had echter al enkele relaties gehad, en hoewel ik mezelf probeerde over te halen dat het niet uitmaakte, bleef het knagen.
Mensen zeggen dat ik te veel van mezelf vraag, dat ik een ideaal najaag dat me uiteindelijk alleen maar ongelukkig maakt. Maar tegelijkertijd voelt het als iets dat ik niet zomaar kan opgeven. Ik wil niet met het idee leven dat ik een compromis sluit over iets wat zo belangrijk voor me is.
Misschien vinden anderen dat raar, misschien zijn er weinig mensen die het begrijpen, maar voor mij voelt het juist eerlijk en oprecht. Waarom zou ik genoegen nemen met minder als dit zo diep in mij geworteld zit?
Toch blijft er een twijfel. Misschien kom ik er op een dag achter dat ik mezelf onnodig beperk. Dat ik de liefde die ik zoek, niet kan vinden omdat ik te vasthoud aan mijn eigen regels. Maar zolang ik die twijfel voel, weet ik niet of ik dat risico durf te nemen.
Voor nu blijf ik zoeken, hopend dat er ergens iemand is die hetzelfde voelt. Dat er een vrouw is die, net als ik, een relatie als iets exclusiefs ziet, iets wat je niet met anderen deelt. Het zal niet makkelijk zijn. Mijn keuze brengt uitdagingen met zich mee en misschien ben ik daardoor langer alleen dan ik zou willen.
Maar ik ben bereid dat te accepteren. Voor mij voelt het als het enige juiste, en ik hoop dat ik uiteindelijk iemand vind die dat begrijpt. Want hoewel ik niet geloof in perfectie, geloof ik wel dat er mensen zijn die dezelfde dromen koesteren, dezelfde waarden delen.
