Misschien vinden mensen het vreemd of zelfs lui, maar ik blijf bij mijn standpunt: ik werk alleen de uren die in mijn contract staan. Geen minuut langer, geen seconde extra. Voor mij gaat het niet om luiheid, maar om grenzen en principes. Mijn contract zegt vijf uur per dag, en dat is precies wat ik werk. Mijn baas vraagt regelmatig of ik wil blijven, “even wat langer kan doorwerken,” maar ik weiger steevast.
Toen ik deze baan aannam, dacht ik dat het gewoon was om duidelijkheid te krijgen over je uren en dat daar geen ruimte voor discussie over was. Ik wil een gezonde balans tussen werk en privé behouden. Vroeger dacht ik dat dat vanzelfsprekend was, maar in de praktijk blijkt dat werkgevers vaak verwachten dat je zonder problemen overuren maakt. Nou, niet bij mij.
Werk is belangrijk, dat begrijp ik, maar mijn leven is meer dan alleen werk. Ik wil tijd overhouden voor mijn studie, mijn vrienden, en voor mezelf. Door strikt mijn uren aan te houden, zorg ik ervoor dat ik niet over mijn grenzen ga. Het idee dat je als werknemer “loyaal” moet zijn door altijd maar extra te blijven, voelt voor mij als manipulatie. Waarom zou ik extra werken zonder daar iets voor terug te krijgen?
Mijn collega’s vinden het soms vreemd en geven af en toe opmerkingen zoals: “Oh, Vera is weer de eerste die weggaat.” Dat interesseert me niet. Voor mij is het simpel: mijn contract zegt vijf uur, dus vijf uur is het. En als de baas echt meer werk gedaan wil krijgen, dan kan hij iemand anders inhuren of mijn uren uitbreiden. Ik zie niet in waarom ik zomaar gratis extra uren zou geven.
Het gekke is dat mensen vaak automatisch verwachten dat je dat wel doet. Alsof het normaal is om altijd klaar te staan voor je werk, zonder dat daar iets tegenover staat. Maar voor mij gaat het juist om duidelijkheid en eerlijkheid. Als mijn baas echt waardeert wat ik doe, dan zou hij mijn grenzen respecteren. Die vijf uur per dag is de afspraak die we hebben gemaakt toen ik begon. En dat is precies waar ik me aan houd.
Ik weet dat ik hiermee niet populair ben in de ogen van sommige collega’s en dat sommige oudere collega’s vinden dat ik “geen werkmentaliteit” heb. Maar ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is om vanaf het begin je eigen grenzen te stellen, vooral in deze tijd waarin werk en privé steeds vaker door elkaar lopen. Ik wil mijn leven in balans houden, en werken binnen de uren die we zijn overeengekomen, helpt mij daarbij.
Wat vinden jullie van mijn standpunt? Begrijp je mijn keuze om strikt mijn contracturen aan te houden, of denk je dat een beetje flexibiliteit erbij hoort? Deel je mening op onze Facebook-pagina en praat mee over werk en balans!
