Ik weet dat veel mensen juist waarde hechten aan goed contact met hun buren. Een gezellige buurt waar iedereen elkaar kent, elkaar helpt als dat nodig is, en af en toe een praatje maakt op straat. Maar voor mij is dat gevoel compleet omgeslagen. Waar ik vroeger dacht dat het fijn was om in een hechte buurt te wonen, ben ik nu op het punt gekomen dat ik helemaal geen burencontact meer wil. Ik ben er klaar mee dat iedereen alles van me wil weten.
Het begon eigenlijk onschuldig, zoals dat vaak gaat. De eerste keer dat ik hier kwam wonen, stond mijn buurvrouw op de stoep met een zelfgebakken cake. Ze wilde even kennismaken, dat was wel zo leuk, zei ze. Ik vond het een vriendelijk gebaar en nam de tijd om met haar te praten. Al snel kwam de rest van de straat langs, nieuwsgierig naar de nieuwe bewoner. Het leek een warm welkom en ik voelde me meteen thuis.
Maar naarmate de tijd verstreek, veranderde dat warme welkom in een gevoel van verstikking. Elke keer als ik mijn huis verliet, leek er wel iemand te staan die wilde weten wat ik aan het doen was. “Waar ga je naartoe?” “Wat doe je voor werk?” “Ik zag dat je laatst bezoek had, wie was dat?” Het leek alsof er geen enkele grens was tussen mijn privéleven en het sociale leven in de buurt. Wat ooit leuk en sociaal voelde, begon steeds meer te lijken op een invasie van mijn privacy.
Ik ben echt niet asociaal, ik heb best wat over voor mijn buren. Maar er zijn grenzen. Ik hoef niet elke dag uit te leggen waar ik heen ga of waarom ik een dag thuis werk. Op een gegeven moment voelde het alsof ik me constant moest verantwoorden voor mijn eigen keuzes, alsof ik me niet meer vrij kon bewegen zonder dat iemand daar een mening over had. En eerlijk gezegd, ik werd er doodmoe van.
Het dieptepunt kwam toen mijn buurvrouw op een dag vroeg waarom ik nog steeds geen relatie had. “Ik zie je zo vaak alleen thuis, je zou toch niet eenzaam zijn?” vroeg ze met een bezorgde blik. Het was goed bedoeld, dat weet ik, maar ik vond het ongepast. Het voelde alsof mijn privéleven publiek bezit was geworden, alsof mijn keuzes openlijk besproken mochten worden, gewoon omdat ik toevallig naast deze mensen woon.
Sindsdien heb ik me steeds verder teruggetrokken. Ik heb mezelf voorgenomen om vriendelijk te blijven als ik iemand tegenkom, maar ik doe niet meer mee aan de buurtbarbecues, de praatjes op straat of de buurtapp waarin alles tot in detail wordt gedeeld. Ik ben vriendelijk, maar kortaf, en ik probeer zo min mogelijk van mezelf prijs te geven. Voor mijn gevoel is dat de enige manier om een beetje rust te krijgen.
Natuurlijk krijg ik daar ook weer opmerkingen over. “Je bent er nooit meer bij, Helene!” “Mis je het niet om samen een wijntje te drinken?” Maar ik mis het niet. Wat ik mis, is een stukje privacy. De ruimte om mijn eigen leven te leiden zonder dat iedereen daar zijn neus in steekt. Ik hoef niet elke dag met iemand te praten om me thuis te voelen. Ik heb mijn eigen vrienden, mijn eigen sociale kring, en dat is genoeg voor mij.
Sommige mensen zullen misschien zeggen dat ik te streng ben, dat ik de goede bedoelingen van mijn buren niet zie. En dat is misschien ook wel zo. Maar ik heb geleerd dat het voor mij belangrijk is om grenzen te stellen, om mijn eigen ruimte te bewaken. En als dat betekent dat ik afstand moet nemen van mijn buurt, dan is dat maar zo. Ik voel me er rustiger door, en dat is uiteindelijk wat telt.
Ik denk dat er niets mis is met een beetje afstand. We hoeven niet allemaal vrienden te zijn alleen maar omdat we naast elkaar wonen. Respect voor elkaars privacy is net zo belangrijk als een goed gesprek op straat. En misschien, als we elkaar allemaal wat meer ruimte zouden geven, zouden we elkaar uiteindelijk beter begrijpen.
Dus nee, ik wil geen burencontact meer zoals het ooit was. Ik wil mijn eigen leven leiden, zonder constant het gevoel te hebben dat ik bekeken of beoordeeld word. En als dat betekent dat ik af en toe een uitnodiging afsla of dat ik niet meer overal mijn gezicht laat zien, dan accepteer ik dat. Het belangrijkste is dat ik me weer thuis voel in mijn eigen huis, zonder de druk van al die nieuwsgierige blikken.
