December. De maand van gezelligheid, feestdagen en familie. Voor de meeste mensen dan. Voor mij, Dirk, kan december me niet snel genoeg voorbij zijn. Het is de maand waarin ik me nog eenzamer voel dan normaal. Niet dat ik het de rest van het jaar niet voel, maar in december drukt het zwaarder op me.
Ik heb drie kinderen, allemaal volwassen, met drukke banen en gezinnen. Ze wonen verspreid over Nederland, de één in Groningen, de anderen wonen in Rotterdam.
Ze hebben het altijd druk. Te druk om hun oude vader uit te nodigen voor de feestdagen, lijkt het wel. Niet dat ik het hen kwalijk neem – ze hebben hun eigen leven. Maar het doet pijn dat ik de kerst en oud en nieuw alleen moet doorbrengen.
Vroeger organiseerde ik alles zelf. Dan kwam iedereen naar mij toe en was het huis vol met gelach, het geluid van rennende kleinkinderen en de geur van lekker eten. Maar nu lukt het me niet meer.
Mijn energie is niet meer wat het was, en de trap op en af rennen voor boodschappen en koken zit er niet meer in. De kinderen zijn te druk om iets te regelen, en ik kan de reis naar hen toe niet maken. Het is een harde realiteit waar ik elke december weer tegenaan loop.
De rest van het jaar heb ik mijn bridgeclub en zo nu en dan bezoek van dorpsgenoten. Een praatje hier, een kop koffie daar – dat maakt de dagen dragelijker. Maar in december valt alles stil.
De club is gesloten, en mijn vaste bezoekers hebben hun eigen families om mee te zijn. De telefoon gaat bijna nooit, en de dagen lijken eindeloos. Ik staar uit het raam en zie mensen hun kerstbomen optuigen, kinderen spelen in de sneeuw, gezinnen die gezellig samen zijn.
Er is niets mis met alleen zijn, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar december voelt anders. Het is de maand waarin alles draait om samenzijn en familie. De reclame op televisie laat alleen maar perfect geluk zien, en ik kan het niet helpen me buitengesloten te voelen. Alsof ik er niet meer toe doe. Het maakt me verdrietiger dan ik wil toegeven.
Wat moet ik doen? Ik weet dat mijn kinderen van me houden, maar ze lijken geen ruimte te hebben voor mij. Moet ik ze laten weten hoe ik me voel, of houd ik mijn mond om hen niet lastig te vallen? Of is er misschien een manier om deze december minder zwaar te maken? Wat zouden jullie doen als je je zo eenzaam voelde in een maand die draait om samen zijn?
