Soms lijkt het logisch om sneller te rijden dan toegestaan. Bijvoorbeeld als je haast hebt om bij een stervende dierbare te zijn. Lex Vos en zijn vrouw kregen een boete voor te hard rijden, terwijl ze op weg waren naar hun zoon die op sterven lag.
Ze reden negen kilometer per uur te hard. Ondanks hun situatie konden ze slechts een korting op de boete krijgen na hun bezwaar.
Een noodsituatie
Op een nacht om kwart over drie kregen Lex en zijn vrouw een telefoontje dat niemand ooit wil krijgen. Hun zoon had een hersenbloeding gehad en lag in kritieke toestand in het UMCG in Groningen.
Vanuit Noord-Holland haastten zij zich naar het ziekenhuis in Groningen. Onderweg reed Vos op een gegeven moment negen kilometer per uur te snel. Dit gebeurde om kwart over vijf ’s ochtends, terwijl er nauwelijks verkeer op de weg was. Kort daarna kregen ze een boete van 88 euro voor deze overtreding.
„Normaal gesproken zou ik zonder problemen de boete betalen,” vertelt Vos. “Maar in deze situatie voelde het anders.” Hij diende bezwaar in bij het Openbaar Ministerie en legde uit waarom hij te hard had gereden. Kort daarna overleed hun zoon.
Vos stuurde, op verzoek van het OM, de overlijdensakte van zijn zoon op en hoopte op begrip voor de situatie. „Als je in een drukke stad te hard rijdt, is dat natuurlijk gevaarlijk.
Maar dit was midden in de nacht, er was niemand op de weg. En het ging maar om negen kilometer te hard. Ik heb me de hele rit nog ingehouden, dit was de enige keer dat ik iets sneller reed. Je zou denken dat men dat wel zou begrijpen.”
Een koude reactie
Het antwoord van de officier van justitie voelde kil. In een brief, die de krant heeft ingezien, werd Vos meegedeeld dat de boete gehalveerd werd. Ze hoefden nog maar 39 euro te betalen.
„Het voelde zo gevoelloos,” zegt Vos. „Wie beslist zoiets? Of je betaalt de boete volledig, of je krijgt begrip en betaalt niets. Maar korting? Dat is toch raar? Het gaat ons niet eens om het geld, maar om het principe.”
Vos vond de hele afhandeling onvriendelijk en koud. Uiteindelijk betaalde hij de boete toch. „We willen geen gedoe, we willen gewoon in alle rust kunnen rouwen om ons verlies.”
Ondanks dat de boete betaald is, blijft de gang van zaken Vos dwarszitten. „Daarom heb ik de ombudsman nog gemaild, misschien kan die iets voor ons doen,” zegt hij.
Hun zoon overleed enkele dagen na hun aankomst in Groningen. Hij lag toen al in coma, waardoor ze geen echt afscheid konden nemen. „Dat doet ons veel pijn,” voegt Vos verdrietig toe.
Bron: De Telegraaf
