Onze moeder heeft altijd haar eigen weg gevolgd, maar sinds papa is overleden, lijkt ze wel helemaal los te zijn geslagen. We zijn met vier kinderen: Tom (40), Sanne (38), Max (36) en Benjamin (32).
We hebben allemaal goede banen en verdienen goed, maar het voelt niet eerlijk wat er nu gebeurt. Papa had in zijn testament duidelijk laten opnemen dat we zijn deel van de erfenis pas zouden krijgen als mama er niet meer zou zijn. Dat vonden we prima; we wilden dat ze goed verzorgd zou zijn. Maar nu lijkt ze ons geld uit te geven alsof er geen morgen is.
Geld uitgeven alsof er geen einde is
Sinds papa er niet meer is, lijkt mama haar geld alleen nog maar aan zichzelf te besteden. Elke week nieuwe kleren, dure etentjes met vriendinnen, en nu zelfs een cruise naar de Cariben.
Niet zomaar een vakantie, maar een luxe cruise van meerdere weken. Het is een dure grap en het voelt alsof ze ons niet serieus neemt. Wij verdienen misschien allemaal boven modaal, maar dat betekent niet dat het ons niets doet om te zien hoe het geld, dat ook van papa was, zo wordt opgemaakt.
Tom is er vooral boos over. Hij heeft twee kinderen en denkt aan hun toekomst. “Ik snap niet hoe ze dit kan doen, wetende dat er straks voor haar kleinkinderen misschien niets overblijft,” zei hij laatst. Max, die ook vader is, is het daar volledig mee eens.
Het voelt voor ons alsof ze geen rekening houdt met wat papa gewild zou hebben. Hij heeft keihard gewerkt om dat geld op te bouwen, en nu verdwijnt het in vakanties en make-up.
We willen haar vrijheid gunnen, maar…
We begrijpen best dat mama ook van het leven wil genieten. Ze heeft hard gewerkt en verdient het om plezier te hebben. Maar het voelt alsof ze daarin te ver gaat. Sanne zei laatst: “Het is niet zo dat we haar het leven niet gunnen, maar wanneer is het genoeg? Waarom moet het zo extravagant?”
Elke keer als we erover beginnen, wuift ze het weg. “Ik heb mijn hele leven voor jullie gezorgd,” zegt ze dan, of “Jullie hebben toch niets te klagen?”
Benjamin is de jongste en heeft nog geen kinderen, maar zelfs hij begrijpt het probleem. “Ik snap dat ze wat vrijheid wil, maar het gaat ook om papa’s wensen. Hij wilde dat wij ook zouden profiteren van wat hij heeft achtergelaten.”
Dat is waar het ons om gaat. Het voelt alsof ze papa’s nalatenschap aan het verspillen is en daarmee ook zijn laatste wens aan het negeren is.
Het gevoel van oneerlijkheid groeit
Het is niet zo dat we afhankelijk zijn van de erfenis, we redden ons prima. Maar het gaat om het principe. Het voelt oneerlijk dat ze zo zorgeloos omgaat met iets wat bedoeld was voor ons allemaal. Sanne zei het goed: “Het gaat niet om het geld. Het gaat erom dat we het gevoel hebben dat papa’s werk en zijn wens geen betekenis meer hebben.”
We hebben geprobeerd met haar te praten, maar het lijkt geen verschil te maken. Ze wil binnenkort die luxe cruise boeken, en het lijkt erop dat ze niet van plan is haar levensstijl aan te passen.
Wij blijven achter met een groeiend gevoel van frustratie en verdriet. Wat gebeurt er als ze alles heeft uitgegeven en er niets meer over is voor ons of haar kleinkinderen? We willen haar vrijheid niet ontnemen, maar we hopen dat ze nog inziet dat ze meer verspilt dan alleen geld.
