Bo en haar vriend Bas waren vol verwachting toen ze besloten hun zwangerschap aan te kondigen. Met een speciale taart in de hand, bezochten ze eerst de ouders van Bas, waar ze een warme en emotionele ontvangst kregen. Dit maakte Bo des te enthousiaster om het goede nieuws met haar eigen ouders te delen.
Een koude ontvangst
Toen Bo en Bas bij haar ouders aankwamen, konden ze nauwelijks wachten om het nieuws te delen. Ze besloten echter te wachten tot het dessert. Toen het moment eindelijk daar was, was de reactie van haar ouders niet wat Bo had gehoopt. Ze lachten en dachten dat het een grap was. “Jij, moeder? Laat me niet lachen”, was hun eerste reactie. Na het zien van de echo realiseerden haar ouders zich dat het serieus was, maar zeiden meteen dat Bo geen verwachtingen van hen moest hebben. Ze wilden duidelijk geen traditionele grootouderrol op zich nemen.
Geen betrokkenheid, een kille ontvangst
Gedurende Bo’s zwangerschap toonden haar ouders geen interesse. Ze vroegen niet naar haar welzijn, wilden niet mee naar echo’s of mee winkelen voor de baby. Zelfs toen Bo met hoge bloeddruk in het ziekenhuis belandde, brachten ze geen bezoek. Bo kon maar niet begrijpen waarom haar normaal zo liefhebbende ouders zo afstandelijk deden.
Toen Bo’s zoon Noah geboren was, kwamen haar schoonouders meteen naar het ziekenhuis met cadeaus. Bo’s eigen ouders reageerden lauw. Ze stuurden geen felicitaties, en haar moeder kwam pas na haar sportsessie langs. Toen ze eindelijk arriveerden, toonden ze weinig emotie en interesse in hun kleinkind. Bij hun vertrek herhaalden ze dat Bo geen verwachtingen moest hebben.
De keuze van Bo’s ouders
Nu, een halfjaar later, blijft het contact met Bo’s ouders minimaal. Ze hebben duidelijk gemaakt dat ze geen rol willen spelen in het leven van Noah. Hoewel dit Bo verdriet doet, probeert ze zich te richten op het positieve. Ze is dankbaar voor de betrokkenheid van Bas’ ouders, die met liefde hun rol als grootouders vervullen.
Bron: Famme