Elke ochtend begint hetzelfde voor mij: als ik de gordijnen open, zie ik daar weer de blauwe sedan van meneer De Vries, precies voor mijn huis geparkeerd. Dit stoort mij enorm. Hij heeft altijd ruimte voor zijn eigen deur, maar kiest steeds onze plek uit.
Een gesprek met de buurman
In het begin leek het mij niet zo’n groot probleem. Misschien wist hij niet beter. Maar na enkele weken begon het mij op te vallen dat het een bewuste keuze was. Mijn vrouw en ik moesten hierdoor vaak verderop parkeren, wat lastig is met boodschappen.
Op een mooie zaterdagmiddag besloot ik het er met hem over te hebben. Toen hij uit zijn auto stapte, sprak ik hem aan. “Goedemiddag, meneer De Vries. U parkeert vaak voor onze deur. Zou u misschien vaker voor uw eigen huis kunnen parkeren?” Hij glimlachte vaag. “Oh, ik zal erop letten,” zei hij, maar de volgende dag stond zijn auto er weer.
Escalatie van de situatie
Toen mijn zoon zijn eigen auto kreeg, werd de situatie nog lastiger. We vonden steeds minder vaak een plek bij ons in de buurt. Elke avond keek ik uit het raam, hopend dat de auto van meneer De Vries ergens anders zou staan. Maar hij bleef onze plek gebruiken.
Na een lange werkdag, zonder parkeerplek voor onze deur, was ik het zat. Ik ging naar meneer De Vries toe om het opnieuw te bespreken. “Het is echt vervelend dat u steeds hier parkeert,” zei ik gefrustreerd. Hij keek me aan met zijn gebruikelijke glimlach. “Er is toch genoeg plek in de straat?” vroeg hij nonchalant. Ik was mijn geduld kwijt. “Maar is het niet logisch om je auto voor je eigen huis te parkeren?” Hij haalde zijn schouders op en liep weg. Die nacht kon ik niet slapen, piekerend over zijn beweegredenen.
Een laatste poging
De volgende ochtend nam ik een drastischere stap. Ik schreef een brief waarin ik beleefd maar duidelijk maakte waarom het belangrijk was dat hij ergens anders parkeerde. Ik deed de brief in zijn brievenbus en hoopte op verbetering.
Toch veranderde er niets. Zijn auto bleef staan. Ik overwoog de gemeente te bellen of een bord met ‘Privéparkeren’ te plaatsen. Een vriend suggereerde een humoristische aanpak. “Plak een grappig briefje op zijn auto: ‘Dit is geen privéparkeerplaats van meneer De Vries.’” Dat probeerde ik. Ik maakte een bordje en bevestigde het aan zijn ruitenwisser. De volgende dag was het bordje weg, maar de auto niet. Het had geen effect.
Nu zijn mijn vrouw en ik ten einde raad. Hebben jullie tips hoe om te gaan met buren die geen rekening houden met parkeerplekken? Alle adviezen zijn welkom, want we weten niet meer wat te doen. Ik hoop dat we samen een oplossing kunnen vinden voor dit aanhoudende probleem.
Bron: Faqts.net
