Toen ik zwanger was, hadden we het al eens over een DNA-test gehad. Omdat we een tijdje uit elkaar waren en ik in die periode met anderen was geweest, vond ik het niet meer dan eerlijk dat hij zekerheid kreeg. Ik had die bevestiging al bij de eerste echo gekregen, maar hij natuurlijk niet. Toch voelde het een beetje als een gebrek aan vertrouwen. Vooral omdat hij degene was die onze relatie op het spel had gezet door vreemd te gaan, en dat meer dan eens. Toch stemde ik zonder tegenspraak in met een DNA-test na de geboorte van ons kind.
Ik had verwacht dat we dit proces samen zouden doorlopen, in alle openheid. Maar de realiteit was anders. Na de geboorte van Finn leken we wel op de automatische piloot te leven, zonder echt aan onze relatie te werken of problemen te bespreken. Zo kwam ook de DNA-test niet meer ter sprake. Lees het bizarre einde verder op de volgende pagina.
