Tolyramorie is een nieuwe term die steeds vaker opduikt in discussies over non-monogame relaties. Hoewel monogamie vaak de norm is in onze maatschappij, zien we dat er steeds meer openheid komt over alternatieve relatievormen.
Toch wordt tolyamorie niet als een gezonde dynamiek gezien door deskundigen. Ondanks dat veel mensen zich misschien in deze vorm van relatie bevinden.
Wat is tolyamorie?
Tolyramorie is een combinatie van de woorden “tolereren” en “polyamorie”. Het verwijst naar een situatie waarin iemand de ontrouw van zijn of haar partner accepteert. Dit gebeurt echter niet vanuit een wederzijdse beslissing om een open relatie te hebben, maar eerder om de schijn op te houden.
Marie Thouin, relatieonderzoeker, legt uit dat dit type relatie vaak voorkomt. In zulke relaties knijpt een van de partners een oogje dicht als de ander vreemdgaat. Dit gebeurt om de relatie in stand te houden, terwijl er geen open communicatie is over de behoefte aan meer vrijheid in de relatie.
Volgens Thouin kiezen veel mensen ervoor om de illusie van een monogame relatie te behouden, vanwege wederzijdse afhankelijkheid voor zorg, financiële zekerheid en emotionele steun. Deze afhankelijkheid kan ervoor zorgen dat mensen in een tolyamoreuze relatie blijven, ondanks dat dit niet altijd gezond is.
Non-monogame relatievormen
Binnen de wereld van non-monogame relaties zijn er veel variaties mogelijk. Eén daarvan is de ‘Don’t ask, don’t tell’-relatie, waarbij beide partners akkoord gaan met seksuele relaties buiten de deur, zolang ze dit niet van elkaar weten.
Dit lijkt sterk op tolyamorie, maar er is één groot verschil: bij ‘Don’t ask, don’t tell’ is er sprake van een wederzijdse afspraak. Bij tolyamorie wordt er echter helemaal niet over de ontrouw gesproken.
Dan Savage, een bekende seks- en relatieadviseur, introduceerde de term tolyamorie in zijn podcast Savage Love. Hij benadrukt dat mensen in een tolyamoreuze relatie niet per se naïef zijn.
Deze mensen weten vaak heel goed wat er speelt, maar kiezen ervoor om het te accepteren om de relatie te behouden. Het verschil met andere non-monogame vormen is dat er geen open communicatie is over de verlangens en grenzen van beide partners.
Kritiek op tolyamorie
Critici, zoals journalist Oliver Keens, zijn niet positief over tolyamorie. Keens, die zelf niet-monogaam is, ziet dit type relatie als problematisch. Hij benadrukt dat non-monogamie alleen kan werken wanneer er open, eerlijke communicatie is tussen de partners.
Volgens hem zit het probleem bij tolyamorie juist in het gebrek aan die communicatie. Wanneer partners niet met elkaar praten over hun wensen en gevoelens, ontstaat er ruimte voor achterdocht, angst en onrust. Dit zijn vaak de negatieve emoties die zwaarder wegen dan de eventuele voordelen van de seksuele vrijheid die tolyamorie biedt.
Daarnaast stelt Keens dat tolyamorie de acties van vreemdgangers kan vergoelijken. De term kan worden gebruikt om het gedrag van mensen die hun partner bedriegen te bagatelliseren. Vreemdgangers kunnen hun acties excuseren door te zeggen dat hun partner tolyamoureus is, terwijl er in werkelijkheid geen toestemming of begrip is.
Samenvattend benadrukken experts dat non-monogame relaties alleen kunnen slagen wanneer er duidelijke afspraken zijn en open communicatie plaatsvindt. Tolyramorie daarentegen lijkt gebaseerd op het negeren van de realiteit, wat op lange termijn destructief kan zijn voor een relatie.
Bron: metro